Soveel keer wanneer dit swaar gaan – as ek mismoedig en ‘down’ voel (jy weet daai los-my-uit-en-moenie-met-my-praat-nie-gevoel) –
dan is ek geneig om na my hande te kyk…
na my foon te kyk…
of na my voete te kyk…
na die grond te kyk…
na die lelike-maar-praktiese-bottelgroen-nylon-vasgeplakte-blokkies-mat by die werk te kyk.

En so is dit júís in hierdie tye, die moedelose en oorlaaide tye, wat ek boontoe moet kyk, die gordyn moet ooptrek en die lig inlaat!

Soms wanneer ek effens te swak voel om dit self te doen, is ek ongelooflik dankbaar as daar ‘n goeie vriendin is wat die venster sommer wýd oopswaai en die vars lug én lig laat instroom…
Vir wie kan óns dalk vandag daardie vriendin wees?

Mamma, jy het nou genoeg af gekyk…
af na jou afgesloofde hande…
af na jou geskifde-punt-neus skoene…
af na jou situasie, jou tekortkominge, jou vrese, jou seer.

Vandag kyk ons op.
Laat die sonstrale op jou wange speel, laat toe dat die helder lig in jou oë glinster soos jy die grasgroen bome en oneindige blou lug raaksien (en as jy in die Kaap bly, kyk op na die berge!).
Laat jou mondhoeke boontoe krul soos jy vir geen rede net begin glimlag.
Net omdat jy kan.
Net omdat jy nog híér is.
En net omdat jy (en ek) vandag ten minste één ding kan tel waarvoor ons dankbaar kan wees…

Kom ons kyk op.

Psalms 121:1-8